Ekspozycja prezentuje używane przez wieki narzędzia górnicze: kilofy, młoty oraz kliny żelazne, przy pomocy których górnicy odrywali prostopadłościenne bloki solne od ścian. Dzielili je na mniejsze bryły tzw. bałwany solne, których waga dochodziła nawet do 2000 kg. Do 1876 r. były one głównym produktem żup krakowskich. Obok nich pozyskiwano mniejsze formy takie jak: partyki, fortale, kruchy foremne.
Wśród najstarszych i najprostszych urządzeń do transportu pionowego poruszanych siłą mięśni ludzkich widoczne są: kołowroty, koło z wałem poziomym i koło wyciągowe z hamulcem. Na wystawie znajduje się też kolekcja lamp górniczych od najstarszych kaganków łojowych przez lampy olejowe, karbidowe po współczesne akumulatorowe. Prezentowany jest też dawny sprzęt przeciwpożarowy z drewnianymi gaśnicami i instrukcją przeciwpożarową J. G. Borlacha z 1747 r. oraz zespół wentylatorów. Przy wyjściu znajdują się dwie solne rzeźby patronek górników: św. Barbary i św. Kingi.