O poranku z zamkowej wieży, grą na dudach (w późniejszym okresie na trąbce), zwoływano górników do pracy. Z magazynów, przed rozpoczęciem pracy, wydzielano narzędzia i łój, potrzebny do oświetlania kopalni. Tutaj górnicy otrzymywali wynagrodzenia, a także posiłki – w kuchni żupnej, która była pierwszą pracowniczą stołówką w Polsce. Zatrudnieni urzędnicy tworzyli niezbędną dokumentację finansową i techniczną - w tym unikatowy zestaw map obu kopalni. W Zamku dobijano targów solnych - kupcy opłacali sól, którą potem mogli odebrać przy szybach wydobywczych. W zamku mieścił się sąd, więzienie i kaplica, a także mieszkania najważniejszych żupnych urzędników i kapelana, który w XVII wieku rezydował w wieży ponad lochem więzienny. W czasach austriackich Zamek po raz pierwszy zaczął służyć turystom, tu bowiem sprzedawano bilety wstępu do Kopalni Soli. W zamkowym archiwum zgromadzono bezcenny księgozbiór oraz zbiór kartograficzny. Co istotne dokumentacja ta, powstała w znacznej mierze właśnie w Zamku, jako owoc kilkusetletniego zarządzania Żupami Krakowskimi.

W czasach Kazimierza Wielkiego zamek znacznie powiększono i przebudowano, wykorzystując cegłę i kamień. W dobie odrodzenia, z pomocą włoskich architektów, przeobrażono Zamek w rezydencję renesansową. Najbardziej reprezentacyjny był Dom Pośród Żupy. Na parterze znajdowała się w nim „izba Grodzka” o sklepieniu żebrowym wspartym na jednym filarze, a powyżej „Sala królewska”, ozdobiona herbami królewskimi i malowanym pocztem polskich władców. Budynek ten łączył się z drugim budynkiem, przez wielką salę, w której znajdowała się galeria 24 portretów żupników, czyli zwierzchników krakowskich żup solnych. Przebudowy w okresie zaborów zatarły ślady dawnej świetności, ale zamek był nadal ważnym centrum administracyjnym w strukturze państwa austriackiego i mieszkał w nim naczelny zarządca saliny. Z tego czasu pozostała ogromna kasa pancerna, ważąca około 1,5 tony, którą zakupiła salina we Lwowie w 1910 roku. Kompleks zamkowy pozostawał siedzibą zarządu solnego przedsiębiorstwa do 1945 roku, kiedy bomby lotnicze zrujnowały jego część środkową. Została ona odbudowana wraz z Salą Gotycką po wojnie.

Na wystawach stałych można zobaczyć kilkaset solniczek, które powstały w słynnych wytwórniach całego świata. Najstarsze z nich przenoszą zwiedzających w czasy dworskich uczt, bowiem są to klejnoty gotyckie, wydrążone w ozdobnych kamieniach agatowych, oprawionych w złocone srebro.

• Szafarz, do jego obowiązków należała troska o całe gospodarstwo żupne. Szczególnie z myślą o tym, by przestrzegać zasad uczciwości i likwidować przejawy zła. Powinien on mieć na uwadze kuchnię razem z kucharzami, aby niczego z niej nie wynoszono. Był także obecny przy wydawaniu artykułów spożywczych, rozdzielaniu łoju i owsa. Poza tym nadzorował naprawę dróg oraz prace budowlane.
• Pisarz, który miał zgodnie z prawdą i uczciwością odnotowywać i spisywać to, co zrobili inni urzędnicy.
• Piwniczny, który odpowiadał za zakup dobrego piwa od towarników, staranie się o dzbany, szklanki, zastawę stołową, ręczniki oraz ścieranie ze stołów.
• Kucharz z dwoma pomocnikami, którego zadaniem było utrzymanie kuchni w czystości i zwracanie uwagi, by nie miały miejsca straty w półmiskach i garnkach.
• Palacz, jego obowiązkiem było palenie w piecu wieczorem, a uprzednio posprzątanie izby, zmywanie stołów każdego dnia, zapalanie lampy przed obrazem Matki Boskiej i gaszenie jej wieczorem.
• Wrotny, do którego obowiązków należało siedzenie przy bramie i pilnowanie, by chłopi i starcy nie wynosili niczego, co należy do Żupy. Przy każdym obiedzie i wieczerzy powinien przynosić klucze podżupkowi.
• Stróże, pilnowali zamku nocą, zmieniając się o północy. Poza tym pomagali też w kuchni przy skubaniu kogutów, znoszeniu drewna do ogniska, wyciąganiu wody ze studni, odnoszeniu piwa do piwnicy.
• Leśny, czuwał nad tym, aby woźnicy dbali należycie o wszystkie konie i nie chodzili wieczorami do karczmy, celem uprawiania gry w kości. Ponadto miał zmuszać służbę do wcześniejszego wstawania póki stosownie do warunków pory roku wyjeżdżają wcześnie końmi, czy to do lasu po drewno czy też po siano.