Poznaj kopalnię

Trasa Muzeum

Po zakończeniu zwiedzania Trasy Turystycznej, osoby odwiedzające wielicką kopalnię mogą zdecydować się, by przejść jeszcze Trasę Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka. Zdecydowanie warto to zrobić – Trasa Muzeum pozwala bowiem ujrzeć obiekty i miejsca, jakich nie spotkamy na Trasie Turystycznej. Zwiedzanie Muzeum nie wiąże się z żadnymi dodatkowymi kosztami – wystarczy podstawowy bilet do Kopalni.
Co można zobaczyć na Trasie Muzeum? Jedną z jej największych atrakcji są kieraty – gigantyczne górnicze machiny. Jeden z nich, zwany kieratem polskim, to prawdopodobnie największa drewniana maszyna górnicza na świecie! Wiele osób z pewnością zachwycą także oryginalne obrazy Jana Matejki, cenny Róg Bractwa Kopaczy czy luksusowa kolejka przeznaczona dla najważniejszych urzędników Cesarstwa Austro-Węgierskiego. Na Trasie Muzeum wystawiane są również mniejsze obiekty, związane zarówno z pracą dawnych wielickich górników, jak również z ich tradycjami i życiem codziennym. Osoby, które najbardziej doceniają piękno natury, również znajdą tu atrakcje dla siebie – m.in. wystawę kryształów soli ze słynnych Grot Kryształowych czy niesamowite solne formy, które wyglądają niczym wyciągnięte wprost ze świata baśni. Niezapomniane wrażenia zapewnią również potężne, przepiękne komory, w tym największa w całej kopalni komora Maria Teresa oraz uważana już w XIX wieku za najpiękniejszą komora Saurau.
Trasa Muzeum położona jest w całości na III poziomie kopalni, zaś jej długość wynosi około 1,5 kilometra. Zwiedzanie tej Trasy trwa około 1 godziny.

W cenie biletu do Kopalni Soli wliczone jest zwiedzanie Trasy Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka. W celu kontynuacji podziemnego spaceru należy ustawić się w kolejce "WEJŚCIE DO MUZEUM". Rezygnacja ze zwiedzania Muzeum nie wiąże się ze zwrotem kosztów. 

Komora Wisła. Wejście do Muzeum.

Skarbiec geologiczny

W muzeum podziwiać można okazy kryształów, delikatnych włosów solnych, choinek, stalaktytów czy stalagmitów. Ich niezwykłe kształty to rezultat tzw. wtórnych krystalizacji, do jakich dochodzi tam, gdzie pojawiła się solanka. Można także podziwiać fragmenty skamieniałych roślin i zwierząt żyjących przed milionami lat oraz pokryte pięknymi kryształami soli przedmioty codziennego użytku wykorzystywane przez górników – konewkę, miotłę czy drabinę.

Kieraty - zabytkowe maszyny

Unikatową w skali świata częścią Trasy Muzeum jest kolekcja drewnianych kieratów – maszyn poruszanych przed wiekami przez zatrudniane w kopalni konie. Te skarby górniczej techniki – jak XVII-wieczny kierat polski czy znacznie młodsze kieraty saski i węgierski – mogły udźwignąć jednorazowo dwie tony ładunku, a w ruch wprawiało je osiem koni. Dopiero w 2. połowie XIX stulecia zastąpiły je maszyny parowe, a potem – elektryczne. 16-metrowy kierat polski to najstarsza i największa taka maszyna, która przetrwała do naszych czasów.

Róg Bractwa Kopaczy - symbol bogactwa Kopalni Soli

Do najcenniejszych obiektów w zbiorach Muzeum należy Róg Bractwa Kopaczy – wykonany w 1534 roku na zamówienie żupnika Seweryna Bonera (zarządcy kopalni) i podarowany górnikom wielickim. Symbolizuje bogactwo kopalni i trud pracujących tu osób, które uosabia klęczący Herkules. Na okazałym rogu tura oprawionym w srebro widnieją: godło Bractwa Kopaczy Wielickich oraz herby Jagiellonów, Sforzów i fundatora. Ten skarb prezentowano niegdyś tylko podczas największych uroczystości w Wieliczce, zawieszany był wówczas na łańcuchu noszonym przez starszego bractwa. Dziś róg to najbardziej „eksportowy" zabytek ze zbiorów muzeum.

Monumentalne komory - rezerwaty górnicze

Podczas zwiedzania Muzeum szczególne wrażenie robią wielkie komory, z których niegdyś wydobywano bryły soli. Za najpiękniejszą uznawana jest komora Saurau. To także jedna z najwyższych komór zwiedzanych w  kopalni (28 m). Ze względu na jej naturalne piękno udostępniono ją turystom już w 1877 r. – niemal zaraz po zakończeniu wydobycia soli w tym rejonie. Jej dodatkową atrakcją jest zjazd górników na linie do kopalni - makieta w skali 1:1. Niezwykle piękna jest także olbrzymia komora Maria Teresa, pełna śladów po odrywanych bryłach soli, tworzących niezwykłą fakturę ścian. Jest tak wielka,  że zmieściłby się tu ośmiopiętrowy wieżowiec.

Malarstwo i rzeźba w podziemiach

Zwiedzający mogą też podziwiać dwa obrazy Jana Matejki. Mistrz odwiedził solne podziemia w 1868 roku, co potwierdził wpisem do księgi zwiedzających. Efektem tej wycieczki jest portret świętej Kingi – patronki górników solnych, namalowany przy okazji rocznicy 600-lecia jej śmierci. Zaskakuje sposób przedstawienia górniczej patronki – nie jako młodej, pięknej księżniczki, znanej z legendy, ale modlącej się na tle sądeckich gór zakonnicy u schyłku życia. Drugi cenny obraz Jana Matejki w zbiorach muzeum przedstawia zjazd żupnika Andrzeja Kościeleckiego oraz bachmistrza Seweryna Bethmana do kopalni w czasie pożaru z 1510 roku. Ozdobą muzealnych ekspozycji są także dzieła sztuki o charakterze sakralnym. Część z nich stanowiła niegdyś wystrój nieistniejących już kopalnianych kaplic.

Pradziejowe warzelnictwo soli

Model prehistorycznej warzelni soli potwierdza, że już 6 tysięcy lat temu w okolicach Wieliczki produkowano sól. Dokumentują to odkrycia archeologów, którzy odnaleźli ślady tych umiejętności naszych przodków z czasów neolitu. Dzięki temu ważnemu odkryciu Wieliczka zaliczona została do najstarszych w Europie miejsc, szczycących się produkcją soli. A ta była bardzo cenna i pełniła przez wieki funkcję pieniądza. „Warzenie" soli polega na odparowaniu wody z solanki. W Wieliczce do tego celu używano ognia. Solankę gotowano w dużych glinianych garnkach do momentu otrzymania gęstej substancji. Następnie przekładano ją do mniejszych naczyń, w których ją suszono.
X
pliki cookies

Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na ich używanie. Istnieje możliwość wyłączenia cookies za pomocą ustawień przeglądarki.