Zaginione obrazy Wieliczki Piotra Stachiewicza
Czar i urok otchłani wielickiej kopalni stały się źródłem inspiracji dla wielu polskich artystów. Do ich grona należy Piotr Stachiewicz. Ten znakomity twórca kompozycji, takich jak Legenda o Matce Boskiej, stworzył również obrazy przedstawiające najbardziej malownicze wyrobiska Kopalni Soli w Wieliczce.
W latach 1893-1895 Stachiewicz wykonał cykl dwunastu obrazów o tematyce górniczej. Wśród obrazów znalazły: Kaplica św. Antoniego, Nabożeństwo w podziemiach, Górnik przy pracy, Chodnik Modena, Grota Kryształowa, Posiłek górników w kopalni, Komora Małachów, Jezioro w grocie im. Piłsudskiego, Tratwa na Jeziorze w Grocie Piłsudskiego, Ręka Boża - legenda o zasypanym górniku, Piekielna jazda oraz Górnik w stroju uroczystym.
Wstępem do wielickiego cyklu był, namalowany w 1892 roku, obraz Śmierć górnika, podejmujący wątek śmierci i pożegnania. Krakowski malarz za wspomniany obraz otrzymał nagrodę Akademii Umiejętności im. Probusa Barczewskiego za rok 1892. Piotr Stachiewicz ilustrując życie i podania górników w salinach wielickich namalował dziesięć wielkich i dwa mniejsze obrazy, które w czerwcu 1907 roku zaproponował do nabycia Muzeum Salinarnemu w Wieliczce. W wyniku przeprowadzonej transakcji salina wielicka zakupiła je za kwotę 5000 Koron.
Obrazy stanowiły jeden z centralnych punktów ówczesnej ekspozycji muzealnej. Po raz pierwszy i niestety ostatni opuściły Salinarne Muzeum w roku 1929. Dwanaście obrazów krakowskiego malarza zaprezentowano wówczas szerokiej publiczność na I Wystawie Krajowej zorganizowanej w Poznaniu. Wysłane do stolicy Wielkopolski obrazy niestety nie wróciły już do Wieliczki, lecz zostały zabrane przez Ministerstwo Przemysłu i Handlu do Warszawy, gdzie znajdywały się zapewne jeszcze przed wybuchem II wojny światowej. Dalsze losy obrazów niestety nie są znane.
Wstępem do wielickiego cyklu był, namalowany w 1892 roku, obraz Śmierć górnika, podejmujący wątek śmierci i pożegnania. Krakowski malarz za wspomniany obraz otrzymał nagrodę Akademii Umiejętności im. Probusa Barczewskiego za rok 1892. Piotr Stachiewicz ilustrując życie i podania górników w salinach wielickich namalował dziesięć wielkich i dwa mniejsze obrazy, które w czerwcu 1907 roku zaproponował do nabycia Muzeum Salinarnemu w Wieliczce. W wyniku przeprowadzonej transakcji salina wielicka zakupiła je za kwotę 5000 Koron.
Obrazy stanowiły jeden z centralnych punktów ówczesnej ekspozycji muzealnej. Po raz pierwszy i niestety ostatni opuściły Salinarne Muzeum w roku 1929. Dwanaście obrazów krakowskiego malarza zaprezentowano wówczas szerokiej publiczność na I Wystawie Krajowej zorganizowanej w Poznaniu. Wysłane do stolicy Wielkopolski obrazy niestety nie wróciły już do Wieliczki, lecz zostały zabrane przez Ministerstwo Przemysłu i Handlu do Warszawy, gdzie znajdywały się zapewne jeszcze przed wybuchem II wojny światowej. Dalsze losy obrazów niestety nie są znane.
