dziś otwarte: 9.00-17.00
dziś otwarte : 9.00-17.00
Tradycje górnicze
W komorze można oglądać górnicze umundurowanie i broń paradną: szpady, szable i laski górnicze. Zaprezentowano tu także dawne elementy strojów i akcesoriów górniczych, np. kapelusze urzędników górniczych.
Przegląd historycznych mundurów obejmuje bluzę z tzw. „skórą” z przełomu XIX/XX w., mundur sztygara wielickiego (ok. 1936 r.), nakrycia głowy górników i uczniów szkół górniczych, galowy mundur dyrektora górniczego oraz służbowy – dyrektora generalnego kopalni. Wyeksponowano pamiątkowe akcesoria po zatrudnionych w Wieliczce górnikach i inżynierach w XIX i XX w., m.in. E. Windakiewiczu, M. Wacławiku, I. Markowskim. Wyróżniają się współczesne czaka z dystynkcjami i kolorowymi pióropuszami, oznaczającymi stopnie górnicze. Mundurom towarzyszy pokaz archiwalnych fotografii wielickich górników.
Ekspozycja przybliża ponadto tradycję wykonywania rzeźb solnych w kopalni wielickiej przez górników, przywołując najbardziej znanych: braci J. i T. Markowskich, A. Wyrodka, M. Kluzka. Na uwagę zasługuje przedwojenna płaskorzeźba z soli kryształowej, przedstawiająca Tadeusza Kościuszkę na koniu.
Komora Aleksandrowice została wyeksploatowana w 2. połowie XIX i na początku XX w. w dwóch bryłach soli zielonej laminowanej, przy zastosowaniu techniki wrębu ręcznego i strzelania. Ich nazwa nawiązuje do pobliskiego szybiku, zgłębianego z pierwszego poziomu w kilku etapach, począwszy od 1661 r., gdy współadministratorem żup był Aleksander Sielski, kasztelan gnieźnieński i pobiedziński.
Projekt „Przystosowanie zabytkowych komór Aleksandrowice I i II do pełnienia funkcji muzealno-kulturalnych” został dofinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013.
Ekspozycja przybliża ponadto tradycję wykonywania rzeźb solnych w kopalni wielickiej przez górników, przywołując najbardziej znanych: braci J. i T. Markowskich, A. Wyrodka, M. Kluzka. Na uwagę zasługuje przedwojenna płaskorzeźba z soli kryształowej, przedstawiająca Tadeusza Kościuszkę na koniu.
Komora Aleksandrowice została wyeksploatowana w 2. połowie XIX i na początku XX w. w dwóch bryłach soli zielonej laminowanej, przy zastosowaniu techniki wrębu ręcznego i strzelania. Ich nazwa nawiązuje do pobliskiego szybiku, zgłębianego z pierwszego poziomu w kilku etapach, począwszy od 1661 r., gdy współadministratorem żup był Aleksander Sielski, kasztelan gnieźnieński i pobiedziński.
Projekt „Przystosowanie zabytkowych komór Aleksandrowice I i II do pełnienia funkcji muzealno-kulturalnych” został dofinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013.
