Rezerwat górniczy Maria Teresa

To jedna z największa i jedna z najpiękniejszych komór w wielickiej Kopalni Soli. Stanowi rezerwat górniczy ukazujący sposoby urabiania złoża w kopalni wielickiej.
Gładkie ściany ze śladami pracy ręcznej przy użyciu kilofków są efektem prowadzonych prac przygotowawczych, poprzedzających użycie materiału wybuchowego. Regularne płaszczyzny po wyciętych dużych blokach powstały w wyniku stosowania techniki strzelania z wrębem mechanicznym. Natomiast duże postrzępione płaszczyzny świadczą o kruszeniu skał wyłącznie materiałem wybuchowym. W szczytowej części wysokiej komory widoczne są „okna” szybiku i chodnika, którymi prowadząc prace poszukiwawcze natrafiono na górną strefę rozległej bryły soli zielonej. Wysokość komory wynosi 24 m.

Turystyka w kopalni wielickiej

W komorze uwagę zwracają stojące wagoniki kolejki konnej, skonstruowanej z myślą o najwyższych władzach Austro-Węgier.Natomiast z lewej strony komory wyraziście wyodrębnia się rzeźba Fryderyka Chopina autorstwa prof. Bronisława Chromego. Pomnik ustawiono na postumencie z soli, na którym wygrawerowana jest data 24 lipca 1829 r. – dzień w którym Chopin zwiedzał kopalnię. Monument jest częścią ekspozycji poświęconej wybitnym osobistościom zwiedzającym wielickie podziemia. Pierwsi turyści pojawili się już od XV w. Rozpoznawalne wizerunki ks. Stanisława Staszica, Johanna Wolfganga von Goethe, Fryderyka Chopina i ks. kardynała Karola Wojtyły wprowadzają do galerii osób, których wizyty w kopalni zostały potwierdzone w dokumentach, a od 1774 r. we wprowadzonych przez Austriaków księgach zwiedzających.

W ciągu chronologicznym ukazani są wizytujący kopalnię władcy Polski oraz królowie i cesarze państw ościennych. W kolejnej grupie – uczonych i poetów – znaleźli się m.in.: Joachim Wadian, humanista szwajcarski, autor pierwszego w literaturze europejskiej opisu kopalni w Wieliczce i Bochni z 1522 r., Jędrzej Śniadecki, Alexander von Humboldt czy Dymitr Mendelejew.

Ekspozycję dopełniają widoki fragmentów XIX w. trasy turystycznej, gabloty z najstarszymi przewodnikami i księgami zwiedzających.

Mechanizacja robót górniczych

W latach siedemdziesiątych XIX w. rozpoczęto urabianie soli metodami mechanicznymi. Pierwsze próby użycia prochu w kopalni podjęto już w 1743 r., a otwory strzałowe wykuwano dłutem i młotem. Pod koniec XIX stulecia wprowadzono wiertarki o napędzie ręcznym, a od 1914 r. uruchamiane sprężonym powietrzem. W okresie międzywojennym prace wykonywano przy pomocy pneumatycznych wrębówek. Postępująca wówczas elektryfikacja kopalni umożliwiała zastosowanie wiertarek elektrycznych.
Ekspozycję uzupełniają dwa urządzenia do transportu pochylnianego. Starsze, z XVIII w. to krzyż ręczny z drewnianym wózkiem szynowym ułatwiające wyciąganie urobku z trudno dostępnych miejsc i młodsze, tzw. prams używany do opuszczania soli ze stromych wyrobisk na główny poziom transportowy.
X
pliki cookies

Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na ich używanie. Istnieje możliwość wyłączenia cookies za pomocą ustawień przeglądarki.