Szkielet koralowca
czas powstania: miocen/ miejsce powstania: Wieliczka, Polska/ wymiary: długość: 11 cm, szerokość: 9 m, wysokość: 8 cm
Szkielet pojedynczego koralowca z zachowanym kielichem i bocznymi pączkami, tkwiący częściowo w soli ilastej z anhydrytem. Koralowiec pozyskany z utworów solonośnych złoża wielickiego stanowi ahermatypowy, tj. żyjący pojedynczo i niewytwarzający raf, endemiczny gatunek o nazwie Caryophyllia salinaria (Reuss). Gatunek endemiczny to okaz unikatowy dla danego miejsca i występujący na ograniczonym obszarze.Kielich koralowca nie jest wypełniony materiałem skalnym, co pozwala na obserwację budowy wewnętrznej. Widoczne są przegrody, czyli tzw. septy (łac. septum). Na powierzchni zauważalne są podłużne prążki oraz pączki mniejszych osobników.
Skamieniałości i ich świadectwo
Utwory mioceńskie (baden) odsłaniające się w kopalni wielickiej zawierają mikro- i makrofaunę, a także liczne uwęglone szczątki flory lądowej. Wśród skamieniałych szczątków fauny występują m.in.: otwornice, mszywioły, małże, ślimaki oraz korale spotykane w zlepieńcach solnych. Obecność skamieniałości w wielickim złożu stanowi świadectwo dawnego życia w morzu mioceńskim. Na podstawie analizy skamieniałości mikro- i makrofauny pozyskanej w obrębie złoża można w przybliżeniu określić warunki życia organizmów (temperatura, głębokość, zasolenie morza). W przypadku mioceńskich koralowców bierze się w tym celu pod uwagę wymagania współczesnych osobników.
Jakie środowisko lubił ten koralowiec?
Porównując współczesne osobniki ze skamieniałymi formami pozyskanymi w obrębie złoża solnego, uważa się że koralowce mioceńskie żyły w spokojnym morzu o normalnym zasoleniu i niezbyt głęboko. Zasiedlały południową strefę basenu zapadliska przedkarpackiego, skąd były przenoszone prądami zawiesinowymi w głębsze partie zbiornika.
Najstarsza informacja o koralowcach z Wieliczki
Koralowce są charakterystycznymi i rozpoznawalnymi skamieniałościami występującymi w Wieliczce. Najstarsze informacje dotyczące korali pochodzą z pracy Puscha z 1837 r. Czytamy w niej o kilku okazach z rodzajuTurbinolina z Żupy Wielickiej. W 1845 r. Ludwik Zejszner w pracy Paleontologia polska, t. II, zamieścił pierwszy opis korala osobniczego znalezionego w soli. Nowy gatunek nazwał Caryophyllia crassa, obecnie znany jako Caryophyllia
salinaria (Reuss) – prawdopodobnie Reuss nie znał pracy Zejsznera i opisał ten koral z innej lokalizacji jako własny. Innym, nowym gatunkiem z rodzaju Caryophyllia z wielickiego złoża jest Caryophyllia boczkowski.
Koralowce w zbiorach wielickiego muzeum
W zbiorach Działu Geologicznego Muzeum znajduje się kilkadziesiąt okazów koralowców rożnej wielkości i o rożnym stanie zachowania. Przeważnie są to okazy niekompletne, z uwagi na kruchość szkieletów. Skamieniałości te znajdują się w masie skalnej (kryształy soli, brekcje solne) bądź zostały z niej wydzielone.
Szkielet pojedynczego koralowca z zachowanym kielichem i bocznymi pączkami, tkwiący częściowo w soli ilastej z anhydrytem. Koralowiec pozyskany z utworów solonośnych złoża wielickiego stanowi ahermatypowy, tj. żyjący pojedynczo i niewytwarzający raf, endemiczny gatunek o nazwie Caryophyllia salinaria (Reuss). Gatunek endemiczny to okaz unikatowy dla danego miejsca i występujący na ograniczonym obszarze.Kielich koralowca nie jest wypełniony materiałem skalnym, co pozwala na obserwację budowy wewnętrznej. Widoczne są przegrody, czyli tzw. septy (łac. septum). Na powierzchni zauważalne są podłużne prążki oraz pączki mniejszych osobników.
Skamieniałości i ich świadectwo
Utwory mioceńskie (baden) odsłaniające się w kopalni wielickiej zawierają mikro- i makrofaunę, a także liczne uwęglone szczątki flory lądowej. Wśród skamieniałych szczątków fauny występują m.in.: otwornice, mszywioły, małże, ślimaki oraz korale spotykane w zlepieńcach solnych. Obecność skamieniałości w wielickim złożu stanowi świadectwo dawnego życia w morzu mioceńskim. Na podstawie analizy skamieniałości mikro- i makrofauny pozyskanej w obrębie złoża można w przybliżeniu określić warunki życia organizmów (temperatura, głębokość, zasolenie morza). W przypadku mioceńskich koralowców bierze się w tym celu pod uwagę wymagania współczesnych osobników.
Jakie środowisko lubił ten koralowiec?
Porównując współczesne osobniki ze skamieniałymi formami pozyskanymi w obrębie złoża solnego, uważa się że koralowce mioceńskie żyły w spokojnym morzu o normalnym zasoleniu i niezbyt głęboko. Zasiedlały południową strefę basenu zapadliska przedkarpackiego, skąd były przenoszone prądami zawiesinowymi w głębsze partie zbiornika.
Najstarsza informacja o koralowcach z Wieliczki
Koralowce są charakterystycznymi i rozpoznawalnymi skamieniałościami występującymi w Wieliczce. Najstarsze informacje dotyczące korali pochodzą z pracy Puscha z 1837 r. Czytamy w niej o kilku okazach z rodzajuTurbinolina z Żupy Wielickiej. W 1845 r. Ludwik Zejszner w pracy Paleontologia polska, t. II, zamieścił pierwszy opis korala osobniczego znalezionego w soli. Nowy gatunek nazwał Caryophyllia crassa, obecnie znany jako Caryophyllia
salinaria (Reuss) – prawdopodobnie Reuss nie znał pracy Zejsznera i opisał ten koral z innej lokalizacji jako własny. Innym, nowym gatunkiem z rodzaju Caryophyllia z wielickiego złoża jest Caryophyllia boczkowski.
Koralowce w zbiorach wielickiego muzeum
W zbiorach Działu Geologicznego Muzeum znajduje się kilkadziesiąt okazów koralowców rożnej wielkości i o rożnym stanie zachowania. Przeważnie są to okazy niekompletne, z uwagi na kruchość szkieletów. Skamieniałości te znajdują się w masie skalnej (kryształy soli, brekcje solne) bądź zostały z niej wydzielone.