Wielicki Judym - Doktor Boczkowski
Feliks Boczkowski był lekarzem wielickich górników. Medycynę studiował na uniwersytecie w Wiedniu. W Wieliczce pracował od 1831 r. Dom Boczkowskich znajdował się w miejscu przy ul. Daniłowicza 13.
Inicjator pierwszego Zakładu Kąpielowego w Wieliczce. Znane mu były austriackie uzdrowiska m.in.: w Ischl, Hall i Elmen, w których dzięki zastosowaniu leczniczych właściwości soli z powodzeniem rozwijała się nowa dziedzina medycyny – balneologia. Modne w tym czasie kuracje wodolecznicze i pobyty „u wód” służyły ratowaniu zdrowia stając się popularną formą spędzania czasu zamożnych warstw społecznych.
Boczkowski będąc w Wieliczce zwrócił uwagę na lecznicze właściwości słonych wód i postanowił je wykorzystać. Dzięki stworzeniu Towarzystwa Akcjonariuszy zainicjował powstanie w Wieliczce Zakładu Kąpielowego. W 1838 r. oddano do użytku nowoczesne łazienki wybudowane „w stylu włoskim”. Leczenie polegało na solankowych kąpielach, inhalacji oraz piciu wody ze zdrojów „Wodna Góra” i „Elżbieta”. Solankę transportowano bezpośrednio z kopalni.
W czasie pobytu w Wieliczce kuracjuszom proponowano spacery w parku przy dźwiękach orkiestry górniczej i spektakle dramatyczne w miejscowym teatrze wystawiane przez przyjezdnych artystów. Powstał też hotel, w którym organizowano bale. Zakład Kąpielowy funkcjonował do 1846 r. W czasie rabacji galicyjskiej został spalony i nigdy go ponownie nie otwarto. Z kolei lecząc górników Boczkowski zaobserwował, że nie cierpią z powodu chorób dróg oddechowych. Doszedł do wniosku, że ma na to wpływ specyficzny mikroklimat kopalni soli: powietrze nasycone solą oraz stała temperatura. Zaobserwował też, że w przypadku astmy skuteczniejszy od inhalacji jest pobyt w kopalni.
Autor pierwszej monografii o Wieliczce w języku polskim. Boczkowski jest też autorem opublikowanej w 1843 r. monografii “O Wieliczce pod względem historyi naturalnej, dziejów i kąpieli”. Była to pierwsza polska naukowa publikacja z zakresu lecznictwa solankowego (oparta na materiale klinicznym i wieloletnim doświadczeniu autora, jako lekarza), a zarazem pierwsza monografia dziejów Wieliczki, opracowana na podstawie źródeł historycznych i własnych refleksji po zwiedzeniu kopalni.
Feliks Boczkowski zmarł latem 1855 r., w wieku 51 lat niosąc pomoc w czasie epidemii cholery. W kościele parafialnym św. Klemensa znajduje się poświęcona mu tablica.
Boczkowski będąc w Wieliczce zwrócił uwagę na lecznicze właściwości słonych wód i postanowił je wykorzystać. Dzięki stworzeniu Towarzystwa Akcjonariuszy zainicjował powstanie w Wieliczce Zakładu Kąpielowego. W 1838 r. oddano do użytku nowoczesne łazienki wybudowane „w stylu włoskim”. Leczenie polegało na solankowych kąpielach, inhalacji oraz piciu wody ze zdrojów „Wodna Góra” i „Elżbieta”. Solankę transportowano bezpośrednio z kopalni.
W czasie pobytu w Wieliczce kuracjuszom proponowano spacery w parku przy dźwiękach orkiestry górniczej i spektakle dramatyczne w miejscowym teatrze wystawiane przez przyjezdnych artystów. Powstał też hotel, w którym organizowano bale. Zakład Kąpielowy funkcjonował do 1846 r. W czasie rabacji galicyjskiej został spalony i nigdy go ponownie nie otwarto. Z kolei lecząc górników Boczkowski zaobserwował, że nie cierpią z powodu chorób dróg oddechowych. Doszedł do wniosku, że ma na to wpływ specyficzny mikroklimat kopalni soli: powietrze nasycone solą oraz stała temperatura. Zaobserwował też, że w przypadku astmy skuteczniejszy od inhalacji jest pobyt w kopalni.
Autor pierwszej monografii o Wieliczce w języku polskim. Boczkowski jest też autorem opublikowanej w 1843 r. monografii “O Wieliczce pod względem historyi naturalnej, dziejów i kąpieli”. Była to pierwsza polska naukowa publikacja z zakresu lecznictwa solankowego (oparta na materiale klinicznym i wieloletnim doświadczeniu autora, jako lekarza), a zarazem pierwsza monografia dziejów Wieliczki, opracowana na podstawie źródeł historycznych i własnych refleksji po zwiedzeniu kopalni.
Feliks Boczkowski zmarł latem 1855 r., w wieku 51 lat niosąc pomoc w czasie epidemii cholery. W kościele parafialnym św. Klemensa znajduje się poświęcona mu tablica.