Spotkanie: Skarbce czyli od splendoru po świątynie sztuki

W epoce renesansu i baroku władcy, książęta i uczeni zakładali Kunst- i Wunderkamery: pomieszczenia, w których wystawiano cenne dzieła sztuki, rzadkie przedmioty naturalne (kamienie ozdobne, wyroby z kości, korala, itp.), instrumenty naukowe (np. globusy ziemi i nieba), przedmioty z egzotycznych krain (jaja strusia, muszle) i cuda natury, które wzbudzały zachwyt lub zadziwiały. Zbiory te podkreślały władzę i bogactwo właściciela, jak również odzwierciedlały ówczesny światopogląd i stan wiedzy.

Początkowo zbiory te były dostępne tylko dla elity, z czasem jednak stały się dostępne dla szerszego grona odbiorców. Z nich wykształciły się protomuzea w rezydencjach prywatnych, a z czasem narodowe muzea z pamiątkami historycznymi i sztuką, które postrzegano w XIX w. jako "świątynie sztuki".  Przybliżone zostaną przykłady z dworów Florencji, Drezna, Wiednia i Warszawy.