dziś otwarte: 9.00-17.00
dziś otwarte : 9.00-17.00
W ekspozycji Muzeum w kopalni soli, komorze Saurau, znajduje się pomnik gen. Józefa Hallera. Pomnik stanął w komorze noszącej dawniej imię generała. Rzeźbę wykonał z soli wielicki górnik-artysta Stanisław Anioł. Z okazji rocznicy odzyskania niepodległości - nad pomnikiem została rozświetlona flaga narodowa.
Pomnik przyczynił się do pozostawienia trwałego śladu obchodów 90. rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę. W ten też sposób Muzeum uczciło postać wybitnego patrioty i dowódcy, który poprowadził swoich żołnierzy do walki z trzema zaborcami.Gen. Haller wkrótce po zakończeniu wojny – 2 lipca 1919 r. – gościł w Wieliczce, owacyjnie witany przed wejściem do budynku nadszybia Daniłowicza. Fakt ten upamiętniają fotografie archiwalne oraz wpis do księgi pamiątkowej kopalni.
Podczas uroczystości przypomniano, że to właśnie 90 lat temu – 9 listopada 1918 r. – na zebraniu Zarządu Salinarnego oraz mężów zaufania rady robotniczej, dla usunięcia śladów niewoli, postanowiono zmienić dotychczasowe austriackie nazwy szybów: Cesarza Franciszka Józefa i Arcyksięcia Rudolfa, przywracając im nazwy historyczne: Regis i Daniłowicza. Jednocześnie przemianowano szyby wydrążone w czasach zaboru austriackiego: z Cesarza Józefa na Kościuszki, z Cesarza Franciszka na Paderewskiego i z Cesarzowej Elżbiety – na Św. Kingi.
Jak podkreślono podczas uroczystości w kopalni, nazwiska osób, które wniosły istotny wkład wW ramach obchodów 90-lecia w kopalni odbyła się także okolicznościowa sesja.
Zaprezentowano materiały archiwalne świadczące o aktywności patriotycznej mieszkańców Wieliczki w okresie poprzedzającym odbudowę polskiej państwowości.dzieło odbudowy Rzeczypospolitej, oraz nazwy miejscowości znane z bitew, zostały utrwalone w nazewnictwie wyrobisk wielickiej kopalni soli. Są to m.in. komory Józefa Piłsudskiego i Józefa Hallera, szyby Paderewski i Wilson, poprzecznie Rarańcza (bitwa 15/16 II 1918 r.) i Kaniów (11 V 1918 r.).Gen. Józef Haller (1873-1960) w 1912 r. organizował Sokole Drużyny Polowe, był legionistą, dowódcą II Brygady LegionówPolskich. W latach 1918-1919 był naczelnym dowódcą Armii Polskiej we Francji, z którą w 1919 r. przybył do Polski. Przypadło mu w udziale dowództwo frontu na południowym wschodzie, potem osłona od Niemców od strony Śląska, a wreszcie objęcie w posiadanie Pomorza i symboliczne zaślubienie Polski z Bałtykiem (1920).W 1920 r. przyjął funkcję generalnego inspektora armii ochotniczej i został członkiem Rady Ochrony Państwa. W latach 1922- 27 był przedstawicielem chrześcijańskiej demokracji w Sejmie.
Po zamachu majowym został zwolniony ze służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku. W czasie II wojny światowej był członkiem rządu na emigracji. Po wojnie osiadł w Londynie, gdzie zmarł w 1960 roku. W 1993 roku jego prochy sprowadzono do Polski.
Podczas uroczystości przypomniano, że to właśnie 90 lat temu – 9 listopada 1918 r. – na zebraniu Zarządu Salinarnego oraz mężów zaufania rady robotniczej, dla usunięcia śladów niewoli, postanowiono zmienić dotychczasowe austriackie nazwy szybów: Cesarza Franciszka Józefa i Arcyksięcia Rudolfa, przywracając im nazwy historyczne: Regis i Daniłowicza. Jednocześnie przemianowano szyby wydrążone w czasach zaboru austriackiego: z Cesarza Józefa na Kościuszki, z Cesarza Franciszka na Paderewskiego i z Cesarzowej Elżbiety – na Św. Kingi.
Jak podkreślono podczas uroczystości w kopalni, nazwiska osób, które wniosły istotny wkład wW ramach obchodów 90-lecia w kopalni odbyła się także okolicznościowa sesja. Zaprezentowano materiały archiwalne świadczące o aktywności patriotycznej mieszkańców Wieliczki w okresie poprzedzającym odbudowę polskiej państwowości.dzieło odbudowy Rzeczypospolitej, oraz nazwy miejscowości znane z bitew, zostały utrwalone w nazewnictwie wyrobisk wielickiej kopalni soli. Są to m.in. komory Józefa Piłsudskiego i Józefa Hallera, szyby Paderewski i Wilson, poprzecznie Rarańcza (bitwa 15/16 II 1918 r.) i Kaniów (11 V 1918 r.).Gen. Józef Haller (1873-1960) w 1912 r. organizował Sokole Drużyny Polowe, był legionistą, dowódcą II Brygady LegionówPolskich. W latach 1918-1919 był naczelnym dowódcą Armii Polskiej we Francji, z którą w 1919 r. przybył do Polski. Przypadło mu w udziale dowództwo frontu na południowym wschodzie, potem osłona od Niemców od strony Śląska, a wreszcie objęcie w posiadanie Pomorza i symboliczne zaślubienie Polski z Bałtykiem (1920).W 1920 r. przyjął funkcję generalnego inspektora armii ochotniczej i został członkiem Rady Ochrony Państwa. W latach 1922- 27 był przedstawicielem chrześcijańskiej demokracji w Sejmie.
Po zamachu majowym został zwolniony ze służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku. W czasie II wojny światowej był członkiem rządu na emigracji. Po wojnie osiadł w Londynie, gdzie zmarł w 1960 roku. W 1993 roku jego prochy sprowadzono do Polski.
