dziś otwarte: 9.00-17.00
dziś otwarte : 9.00-17.00
Ten niezwykły film powstał na podstawie dziewiętnastowiecznych grafik braci Ludwika Emanuela i Jana Nepomucena Hrdinów oraz relacji amerykańskiego podróżnika, Johna Rossa Browna. Pod koniec filmu można zobaczyć relację wideo z rekonstrukcji zjazdu liną. Takie pokazy organizowano dla turystów w XIX wieku w komorze Steinhauser. „Żywa” rekonstrukcja zjazdu – wraz z mappingiem filmu na ścianie komory Maria Teresa II – była elementem współorganizowanej przez Muzeum International Conference of Mining and Underground Museums.
Najstarszy, dokładny opis pierwszej trasy turystycznej kopalni soli w Wieliczce zawdzięczamy pracy autorstwa Ludwika Emanuela oraz Jana Nepomucena Hrdinów. W studium Geschichte der Wieliczkaer Saline, opublikowanym w Wiedniu w 1842 r., bracia Hrdinowie nie tylko opisali, z olbrzymią szczegółowością, przebieg trasy turystycznej, wraz z jej „osobliwościami”, ale relację tę wzbogacili adekwatnymi mapami oraz grafikami, przedstawiającymi wybrane, dostępne dla turystów podziemne wyrobiska wielickiej kopalni.
Wyraźnie podkreślić należy, że autorzy publikacji z 1842 r. nie tylko byli czynnymi pracownikami kopalni, ale również doświadczonymi przewodnikami. W efekcie powstała prac, którą uznać należy za pierwszy, w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, przewodnik po kopalni soli w Wieliczce.
Jana Nepomucena Hrdinę sprowadził do Wieliczki jego starszy brat Alojzy w 1812 r. W salinach wielicko-bocheński Jan Nepomucen pełnił m.in. funkcje makszajdera (mierniczego) oraz adiunkta inspekcji górniczej. W trakcje swojej wieloletniej pracy, aż do śmierci w 1831 r., wykonał wiele map, grafik i rysunków. Jego fascynacja wielicką kopalnią nie ograniczała się tylko i wyłącznie do prac badawczych i artystycznych. Był on zapalonym zbieraczem pamiątek kopalnianych.
Drugi z braci, Ludwik Emanuel, przybył do Wieliczki w 1817 r. Idąc śladami brata pełnił przez wiele lat funkcję makszajdera. Pozostawił po sobie szczegółową mapę Wieliczki, wykonaną w latach 1820-27, kilkadziesiąt map górniczych oraz grafiki przedstawiające podziemne wyrobiska. W 1842 r. w Wiedniu wydana została książka Jana Nepomucena oraz Ludwika Emanuela Hrdiny pt. Geschichte der Wieliczkaer Saline.
Bracia wykonali rysunki 12 komór, które włączone zostały do publikacji z 1842 r. Załączone do druku litografie, w postaci pojedynczych kart, wykonane zostały przez H. Engela w Wiedniu na podstawie rysunków obu braci. Osiem z dwunastu ukończonych zostało przez Jana Nepomucena, którego pracę ewidentnie uzupełnił brat wykonując szkice do czterech kolejnych grafik. Dołączone do publikacji Geschichte der Wieliczkaer Saline litografie opublikowane zostały, w tym samym roku, w odrębnej, poświęconej wyłącznie rysunkom Johana Nepomucena i Ludwika Emanuela Hrdiny publikacji Pittoreske Ansichten einiger der vorzüglichsten Parthien des Steinsalzwerkes Wieliczka.
Opr. dr Barbara Konwerska
Wyraźnie podkreślić należy, że autorzy publikacji z 1842 r. nie tylko byli czynnymi pracownikami kopalni, ale również doświadczonymi przewodnikami. W efekcie powstała prac, którą uznać należy za pierwszy, w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, przewodnik po kopalni soli w Wieliczce.
Jana Nepomucena Hrdinę sprowadził do Wieliczki jego starszy brat Alojzy w 1812 r. W salinach wielicko-bocheński Jan Nepomucen pełnił m.in. funkcje makszajdera (mierniczego) oraz adiunkta inspekcji górniczej. W trakcje swojej wieloletniej pracy, aż do śmierci w 1831 r., wykonał wiele map, grafik i rysunków. Jego fascynacja wielicką kopalnią nie ograniczała się tylko i wyłącznie do prac badawczych i artystycznych. Był on zapalonym zbieraczem pamiątek kopalnianych.
Drugi z braci, Ludwik Emanuel, przybył do Wieliczki w 1817 r. Idąc śladami brata pełnił przez wiele lat funkcję makszajdera. Pozostawił po sobie szczegółową mapę Wieliczki, wykonaną w latach 1820-27, kilkadziesiąt map górniczych oraz grafiki przedstawiające podziemne wyrobiska. W 1842 r. w Wiedniu wydana została książka Jana Nepomucena oraz Ludwika Emanuela Hrdiny pt. Geschichte der Wieliczkaer Saline.
Bracia wykonali rysunki 12 komór, które włączone zostały do publikacji z 1842 r. Załączone do druku litografie, w postaci pojedynczych kart, wykonane zostały przez H. Engela w Wiedniu na podstawie rysunków obu braci. Osiem z dwunastu ukończonych zostało przez Jana Nepomucena, którego pracę ewidentnie uzupełnił brat wykonując szkice do czterech kolejnych grafik. Dołączone do publikacji Geschichte der Wieliczkaer Saline litografie opublikowane zostały, w tym samym roku, w odrębnej, poświęconej wyłącznie rysunkom Johana Nepomucena i Ludwika Emanuela Hrdiny publikacji Pittoreske Ansichten einiger der vorzüglichsten Parthien des Steinsalzwerkes Wieliczka.
Opr. dr Barbara Konwerska