dziś otwarte: 9.00-17.00
dziś otwarte : 9.00-17.00
Mechanizacja robót górniczych
Pierwsze próby użycia prochu do kruszenia bardzo twardych skał podjęto w 1743 roku, a jego regularne stosowanie podczas drążenia chodników wprowadzono w 1776 r. W latach siedemdziesiątych XIX w. także do urabiania soli zastosowano technikę strzelania. Pierwotnie kruszenie materiałem wybuchowym poprzedzało wykonanie kilofem, na obrysie przodka, szczelin (wrębów), a otwory strzałowe wykuwano dłutem i młotem.
Pod koniec XIX stulecia wprowadzono wiertarki o napędzie ręcznym (głównie firmy Ratchett), a od 1914 r. uruchamiane sprężonym powietrzem (firmy Flottmann). W okresie międzywojennym prace przygotowawcze wykonywano przy pomocy pneumatycznych wrębówek marki Demag.
W czasie II wojny światowej zrezygnowano ze wstępnego szczelinowania obrysu przodka eksploatacyjnego, a oczekiwaną efektywność kruszenia skał materiałem wybuchowym uzyskiwano przez zwiększenie ilości wywierconych otworów. Postępująca wówczas elektryfikacja kopalni umożliwiała zastosowanie wiertarek elektrycznych (głównie firmy Siemens). Ekspozycję uzupełniają dwa urządzenia do transportu pochylnianego.
Starsze, z XVIII w., to krzyż ręczny z drewnianym wózkiem szynowym, ułatwiające wyciąganie urobku z trudno dostępnych miejsc i młodsze, tzw. prams (XIX w.) z dwubębnowym wałem hamulcowym i szynowymi wózkami, używane do opuszczania soli ze stromych wyrobisk na główny poziom transportowy. Sposoby oznakowania podziemnego labiryntu przybliżają tablice drewnie.
W czasie II wojny światowej zrezygnowano ze wstępnego szczelinowania obrysu przodka eksploatacyjnego, a oczekiwaną efektywność kruszenia skał materiałem wybuchowym uzyskiwano przez zwiększenie ilości wywierconych otworów. Postępująca wówczas elektryfikacja kopalni umożliwiała zastosowanie wiertarek elektrycznych (głównie firmy Siemens). Ekspozycję uzupełniają dwa urządzenia do transportu pochylnianego.
Starsze, z XVIII w., to krzyż ręczny z drewnianym wózkiem szynowym, ułatwiające wyciąganie urobku z trudno dostępnych miejsc i młodsze, tzw. prams (XIX w.) z dwubębnowym wałem hamulcowym i szynowymi wózkami, używane do opuszczania soli ze stromych wyrobisk na główny poziom transportowy. Sposoby oznakowania podziemnego labiryntu przybliżają tablice drewnie.
